Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Bring on the wonder

Δεν ερχόταν ποτέ απρόσκλητη, αλλά έκανα την έκπληκτη κάθε φορά που την έβλεπα. Την τελευταία φορά που τρύπωσε στη ζωή μου, τίποτα δεν την πρόδωσε. Είναι περίεργο, δεν έκανε ποτέ μεγάλη είσοδο, αλλά έφερνε πάντα τα πάνω κάτω στη ζωή μου.


Δεν την κατάλαβα αμέσως. Την είδα μετά από μέρες, κουλουριασμένη σε μια ήσυχη γωνιά. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά δεν ενοχλήθηκε. Γύρισε προς το μέρος μου, χαμογέλασε ευγενικά και ψιθύρισε «Ώρα να φεύγουμε.»


Κοίταξα το σπίτι μου για άλλη μια φορά, πήρα μια ανάσα και άρχισα να περπατάω πίσω της ξυπόλυτη. Τα πυρόξανθα μαλλιά της και η αύρα γύρω από το λευκό της φόρεμα χάραζαν το δρόμο. Ακολουθούσα το φως της μαγεμένη, χωρίς να κοιτάζω τι συμβαίνει γύρω μου.


Το χιόνι κάτω από τα πόδια μου γρήγορα άλλαξε σε άσφαλτο. Η άσφαλτος έγινε άμμος και η άμμος νερό κι εγώ ακολουθούσα σιωπηλή, σα να καταλάβαινα. Όσο απομακρυνόμασταν, καινούρια φώτα έρχονταν στη θέση όσων αφήναμε, εκείνη μπροστά κι εγώ λίγο πιο πίσω.


Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν μιλούσα. Σπάνια μιλούσα μαζί της κι έμοιαζε να είχαν περάσει χρόνια από τα τελευταία μου λόγια. Στην καρδιά μου φώλιαζε το βάρος που σου ακουμπούν τα όνειρα που πνίγεσαι χωρίς να μπορείς να φωνάξεις για ώρα απ’ όταν ξυπνήσεις. Μόνο που δεν ξυπνούσα, αλλά την ακολουθούσα.


Μας πήρε μέρες. Αφήσαμε πίσω μας ανθρώπους, πόλεις και θάλασσες, αλλά ένα μήνα αργότερα στάθηκα για πρώτη φορά δίπλα της, στον γκρεμό που δείχνει το τέλος του κόσμου.


Γύρισα προς το μέρος της κι εκείνη σήκωσε τα χέρια της με τη χάρη μιας μπαλαρίνας ως τους ώμους μου. «Δεν ανήκεις εδώ» είπε και με έσπρωξε στο κενό.


Δεν έφυγε, ούτε με κοίταξε να πέφτω. Τα πρώτα σύννεφα στο δρόμο μου έκρυψαν το περίγραμμα της Θλίψης μου και η φωνή μου συνέχισε να χάνεται μέσα μου, για πολλά πολλά χρόνια από τότε.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αλα μωρη μιζέρια

marilia είπε...

Γλυκοφιλάκι και σνουποαγκαλίτσα

Attalanti είπε...

BluElephant, hello, dear!

Marilia, φιλιά!

Ανώνυμε, για μένα γράψε ό,τι σου 'ρχεται. Για όποιον άλλο θες, γράψε στο δικό σου μπλογκ.

ΔemΩΝ είπε...

εγω παντως ακομα θυμαμαι τη φωνη σου και μου λειπει :)

νυκτι

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Σαν σε όνειρο...

Attalanti είπε...

Αγαπητέ ΔemΩΝ, δύσκολα ξεκινάω να γράψω κάτι πια... Βρίσκω πιο παραγαγωγικό να βγαίνω καμμια βόλτα ήα να χαζεύω από το παράθυρο.

Vita Mi Barouak, ή εφιάλτης, αγόρι. :)

φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε, γράψε στο δικό σου μπλογκ.


//// Εγώ δεν σε έβρισα!

Attalanti είπε...

Ανώνυμε/η, νομίζω ότι μόλις το έκανες :)))

Θα σου πρότεινα να βρεις ένα ψευδώνυμο για να συνεννοούμασε, αλλά ευτυχώς, το blogάκι μου δεν είναι πολύ μεγάλο κι έτσι θα καταλαβαίνω ότι είσαι εσύ :) Καλωσόρισες, φαντάζομαι!